Ne denilebilinir ki?

Dünyanın temellerine korku tohumları saçılıyor.İnsanlar ölüyor,insanlar gülüyor.Korkutucu.İnsanlar bu sıfatı taşıyan bir diğer canlılar tarafından sorumsuz kıyımlara maruz kalıyor.Amacı,kökeni olmadan hem de.Bu vahşilikte ruhunu,beynini sarmaşıklar sarmayan kaç kişi var?
 Umut düşmesi lazım her yüreğe.Bütün insanlığın kalbine.Oysaki tam aksi.Azınlık kesim yaşamayı yaşamak gibi sürdürüyor umudu yüksek şekilde.Geriye kalanlarsa kanalizasyon deliklerinin karanlıklarına sahip,ruhları lağım sularında bekletilmiş varlıklar.Ve onlar bütün insanlığı çekip çeviriyor.Kimse dur demiyor.Kimse dur diyemiyor.Bu ipsiz sapsız düzende kahroluyor düşünceler.Beyaza siyah çalan,doğmamış çocuğa don biçmeyi bırakıp ölüm tarihini yazdıran düzende eriyip gidiyoruz.
 Hiçbir siyasi görüş kurtaramaz insanlığı.Hiçbir müsabaka,hiçbir sempozyum,hiçbir SAVAŞ silahı.Bütün insanlığı sadece sevgi kurtarır.Bütün bir insanlığı fıtrattan gelen o ilkel benlik kurtarır.Hangi kanunda yazar sevinince adam öldürmek,hangi kanun içinde barındırır nefretle toplum kıymak.
 Dili çözülmemiş çocukların kaderlerini ne belirler? Kaç yaşında olduğu önemsiz,daha çocuğuna doyamamış anneleri kim üzer? Evine dönerken ekmek alacak parası bile olmayan babaların onurunu kim kırar?
 Tanrım,gerçekten bütün insanlığın bu vahşiliği bedenimi deliyor.Doyumsuzluğu,ruhsuzluğu.
 Mutlu olmak için gökyüzünden başka neye ihtiyacınız olabilir ki? Cebinize girecek 3 kuruş para mı mutluluğunuzu katlayacak? Ağlayan insanlar mı yakanıza madalyalar takacak?
 İnanç sisteminizde yer alıyor ya,kutsal kitaplarınız da diyor hani, kul hakkı diye siz ki insan kelimesini ayağınızın altında ezdikten sonra başka neye dayanak sunuyorsunuz?
 Gördüklerim güzel değil,gelecek safi karanlık sunuyor.İdeal denilen şey tamamen yok edilmiş.Bu kadar kırıcı olaylar sonunda hala umutla direnmek gerekiyor.Ne olursa olsun,bir yerinden başlanmalı,bir yerinden kurtarmalı her şeyi.Kalbe umut lazım,bütün insanlığa,bütün sistemlere.Çünkü bundan başka geleceğimiz bir hayat olmayacak.