İçimdeki kocaman ağırlık. Çok büyük. Çok.
Önemli olan her şeyi yitirmişim gibi. Sanki bir daha olamayacak gibi. Ne kendime inanabiliyorum ne de yarın diye bir zaman dilimi olduğuna. Hep bu yerde sayacakmışım gibi. Hiç gitmeyecekmiş gibi. Bir sürü gibi. Zannediyorum. Sıklıkla zannediyorum. Çok yalnız hissediyorum. Sanki etrafımdaki her şeye zift bulaşmış gibi. Koca bir balçıkla sıvanmışım gibi. Cırcır böceklerinin sesi kulaklarımı kanatıyor. Asla durmuyor. Felaketi getirecekmiş gibi. Yine haddinden fazla gibi.
İçimdeki ağırlık, nefes almamı engelliyor. Kafamdaki düşünceler dizini. Sorunsuz akıyor. Hiç bitmeyecek gibi. Görüşümü bulandırıyor. İnanmıyorum.
Sanki bilmediğim bir el sıkmış gibi. Bütün desteğimi kırmış gibi. Sanki bütün kirişlerim çalınmış.
Nasıl devam ediyorum şaşırıyorum. Bir yerlerden patlak veriyorum. Geçecek demeye dili varmıyor kimsenin. Kimse bilmiyor. Koca bir dalga beni hala sürüklüyor. Bütün inandığım şeyler, bütün o güzel günler çözülüp gitmiş gibi. Sürükleniyorum. Hiç durmadan. Durmayacakmış gibi.
