En eski dostum. Times New Roman fontum. Anılarım. Bazısı aynı şarkılar. Değişen hayat. Akışkan zaman. Hala aynı noktada ben.
İyi ki değiştirmediler buranın arayüzünü. 2012'deymişim gibi bile hissedebiliyorum.
Tam da şu an, bu noktada ve daha çok virgül kullanırken. 26 yaşında. Öğrenimini bitirmiş. Artık para kazanan biri olarak yazıyorum. Kendime sonsuz kere teşekkür ediyorum. Yaptığım her şeyi ama her şeyi iyi ki yaptım. Her hatamı öpüyorum. Her anımı öpüyorum. İyi ki o kadar çok ağladım. İyi ki o kadar çok güldüm. Düşündüm, gittim. Geldim. Bazen kıpırdamadım.
Bütün iyi kileri sana sunuyorum. Bugüne kadar hep içimdeki küçük kızdı adın. Ama ne sen benden uzaktasın ne de ben sana yabancıyım. Bana herkesten çok yol gösterdin. 16 yaşında bana ders verdin. Bana birini sevmeyi öğrettin. Bana insanlardan gitmeyi öğrettin. Bana yaşamanın ne güzel bir şey olduğunu gösterdin. En iyi dostum oldun. Hep aynı noktada buluştuk seninle. Bu noktada hep bir bütün oldun. Bütün zamanlarda birleştik. Zamansız bir mekan bulduk. Dünüm de, bugünüm de, yarınım da. Tam bu nokta. Her şey benden gidecek ama sen kalacaksın. Biz bu noktayız. Bütün zamanlar bütünü. Hep buradayız. Hep o şarkılar. Arkada dönüp duracak. Kalbimizin ortasında dans eden şarkılar. Yaşımız bizden gidecek. Ama yine burada olacağız. Çünkü biz anlatıcılarıyız ömrümüzün. Hep söyleyecek şeyimiz var. Hep konuşacağız.
Asla pişman olma. Farkındayım. Farkındayım.
