Küf kokulu neşeler saçan insanlar var.Her gece ağlayarak ıslattıkları duvarlarda rutubetten omurgalarına sızan ağrıya gülümsüyorlar.İnsanlar anlaşılması zor yapılar.Zaman kavramını infilak edercesine yerlerinde koşan canlılar.Eğer inanıyorsanız tanrının yarattığı en mükemmel şey olduğunu iddia edersiniz.Oysaki onlar ya da bizler geldiğimiz topraklara ihanet eden zavallılarız.Bizi bütün doğadan,canlılardan ayıran o mükemmel gücü israf etmeyi iş bilip benliğimizi baltalamaktayız.
Evimdeyim.Yıllarca kendimi bir yere bu kadar ait hissetmemiştim.Aidiyet duygusu denilen şey benim geleceğime köstek olmakta.Korkuyorum.Soluduğum havanın tadını alamıyorum.Hava olması gerektiğinden sıcak ya da bana öyle geliyor.Saatleri geçiremiyorum.Korkma güdüsünü biraz daha sınırlarında yaşıyorum.Endişelerim çok.Okumam gereken kitaplar,yapmam gerek bir sürü işim var.
"+Çok gençsin.
-Hayır,öyle gösteriyorum."
Kendime yaptığım kötü şeyler vicdan azabımı tetikliyor.Ruhumun en yanlış yeri olan geçmişi kapatmaya çalışıyorum.Kabul ediyorum,geçmişim benim.Yaşadıklarım benim.Ama geçmişi cam bir fanusa koymadan yoluma devam edemiyorum.Karşıma çıktıkça beni eritiyor.Tenimi hissedemiyorum.
Birilerini yanımda hissetmek...istemiyorum.Eğer bir yere aitsem,bir bedene aidiyet duymak benim için önemsiz kalıyor.Her sabah yatağımda tek uyandığıma şükrediyorum.Yalnızlık benim için yaşam iskeleti.Birileriyle ne kadar benliğimi paylaşırsam dünya üzerindeki önemim bir o kadar yitiyor.Bu katlanamayacağım bir oluşum.Her insan kadar ya da daha fazla olan bir egoya sahibim.Ki buna öyle gönülden bağlıyım ki egosu olmayan insanların yeryüzünden silindiğine inanıyorum.
Eğer bir kişi yazıyorsa bir egosu var.Sokaklarda umarsız yürüyorsa,tek başına olmaktan büyük bir zevk alıyorsa katiyen bir egosu var.
Kabul etmiyor.Üstüne bir de bunu insanlık meselesi haline getiriyor.Çok yazık...
Vicdan yoksun olmak değil elbette anlatmak istediğim.Kibir bu yarışta çok farklı bir kulvarda.Ki kibirdir asıl insanı bitiren gerçek.
Bunlardan muaf tutuyorum kendimi.Evimdeyim.Aidiyet duygum var.Yıllardır bahsettiğim o sırtımdaki yokluk hissi belki daha az.Güven duyduğum şeyler...Yıkılmaya dayanamıyorum.Gardlarımı indirmeden yaşayamayacağım.Belki de doğru olan bu.Belki de olması gerek bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Iron and Wine dinleyin bence