7 Mayıs 2017 Pazar

07.05.2017

 Çok zaman geçti...
 Geriye dönüp bakamayacağım kadar uzun bir zaman.
 Hani yüzde beliren o garip irrite edici gülümseme olur ya ona sahip oldum artık. Büyümek demekten nefret eder oldum. Büyümek son zerresine kadar reddetmek istediğim bir kelime. Ama inkar edemiyorum. Eskiden olsa arkama bakmadan gideceğim yerlere tırnaklarımı geçiriyorum.
 Yalnız kurt. Komik.
 Sanırım öyleyim. Tek başıma, kendime sarılarak duruyorum ayakta.
 Ağladığımda onun omzu oluyor tabii. Yarım yalnızlık.
 O ellerimden tutup teker teker bırakıp yürümeyi öğretti bana. Her darbeye tepki vermeyi, bir şeylerin arkasından koşmayı, tutup bırakmamayı... Hayatın ne kadar yüzsüz olduğunu öğretti. Artık kaskatıyım. Belki eskiden naif bile olabilirdim.
 Şimdi önüme serili yollara bakıyorum. İnanılmaz. Teker teker ben kazdım bu yolları. Ben açtım. İnanamıyorum, hayal gibi.
 Çok var oldum, bir o kadar da yok olmak istedim. Çok düştüm, kalkmayacağıma inanarak, kendim bile inanamıyorum ama hep kalktım. Üstümü silkip yoluma devam ettim. Her adımı bütün kuvvetimle attım.
 Bir gelecek serili artık önümde. Merakla bekliyorum. Acaba hangi yoldan gideceğim? Geleceğim nasıl şekillenecek?
 Çok garip. Bunları hiç düşünmemiştim.