14 Aralık 2011 Çarşamba

Geriye kalan ne varsa sildim...Artık kendimi bulmayı diliyorum.

 Yepyeni olsun istedim.Sildim.Yazılarımı sildim yani.Tabi hayatımın eksilerini de sildim.Belki ağır geliyor ama olsun.Şimdi olmak istediğim gibiyim.Biraz mutluluğu hatırlıyorum.Bir çok zaman hüzünleniyorum.İnsan içinde yaşadığı küf kokan bir dünyayı nasıl bu kadar sever ki.Benim sevgi değildi bağımlılıktı.Bağımlı bir aşktı,bağımlı bir arkadaştı,bağımlı bir sokaktı.Var olmaması gereken her şeydi benim bağımlılığım.Bilmiyordum.Bunların benim asalak böceklerim olduğunu öğrendim ilk an atmak istedim.Kolay olmadı...


  

"Eskisi gibi değil.Anlamıyorsun.Ama eskiden her şey daha güzeldi,saftı..."
 "Hatalısın.Eski sadece senin eksik yanın.Bak gelecek benim.Ve her şekilde benim mutluluğum için çalışıyor."

 En ağırı kabul etmemekti.Bütün bunları.Aynanın karşında çok ağladım.Bunları itiraf ederken.Kalbimde eski bir sevgi ve çok yakın bir arkadaş vardı.Merkezdelerdi.Ve çıkarlarsa ben ölecektim.

 İlki sevgi oldu.Yazılarımı dolduran,benim tattığım içimdeki en farklı olan.Belki bu zamanlardı.Yeniden gördüğümde.İçim ezilmişti.Beni tanımayan o suratı görünce.Kızgın ifadesinde neyi gizlediği sorgulayamadım bile.Kırıldım.Bir parçamda onun lanet ellerinde kaldı.Bir seneyi aşmıştı.Belki bir buçuk yıl.Her neyse kayıp zamanımın seceresiyle bile ilgilenemiyorum.Üzülüyorum.Çok şarkıyı birden kirlettin.Şimdi hiçbiri dinlenmemek üzere raflandı.Artık onlarda yoklar.

 "Sen bencilsin.Aslında tanıdığım en rahatsız insansın.Kabul et bunları."
 "Bencilim, tamam.Ama ya sen?Sen ne kadar iyisin?"


Aslında çok fazlasını sormalıydım.Olmadı galiba.Çünkü siyah-beyaz gibiydik.Ama sonuçta bir oluyorduk.Ya da daha fazlası ya da eksiği.Bilmiyorum işte.Yıllarca en yakın arkadaşımdı.Sanki benimle doğmuş ve benimle ölecekti.Çok güveniyordum.Gözlerim kapalı bana yolu göstermesine bile izin verebilirdim.Sırtımı ona dayayabilirdim.Tabi bunları ben gördüm.Görmek istediklerimdi.Benden çaldıklarının farkına varmak istememiştim.Bana yaptıklarını.Bunlar elbette önemliydi.Ama en önemlisi o,o değildi.Benim tanıdığım insan hiç değildi.

"Karar verdim bundan sonra tamamen değişeceğim.Belki sigarayı azaltırım.Para yetiştiremez oldum.Belki birkaç elbise alırım.Daha mutlu olurum."

 Kaç kez telefonumu saatlerce kapalı tutup,kapının çalmasını bekledim.Nafile.Sevilmediğime inanıyordum.Düşündüm.Bende sevmemiş,dedim.Özellikle bugünü.Ağlamaya başladığımda yırtığım kağıt sayıları,annemin bana verdiği sakinleştiriciler,krizlerim.Hepsi geçecekti ama o an vardı,var olacaktı.Yanımda tuttuğum tek insanı teselli ettim.O da en az benim kadar kötüydü.Ve mutluluğu unutuyordu.Sonunda başardık galiba.Farklı yollarla da olsa.Başarıyorduk,alışmıştık belki de sonuç buydu.



 
"Çok iyi gözüküyorsun.İnanmıyorum saçlarını kestirmişsin.Nasıl kıydın da bu kadar kısa yaptırdın?"
 "Oluyor ya bayağı daha kısaydı aslında,uzadı."

Derken yeniden bir okul yılına daha başladım.Etrafımda farklı insanlar adeta farklı lisanlar vardı.Çok başkaydı.Ama kolaydı.Anlaşılırdı.Güvenliydi.Kapalı kapılarda geçen üç aydan sonra kendimi iyi hissedebildim.Ve mutlu oldum.Meğer her şey bir rüyaymış.Daha önceden gördüğüm bir rüya.Yanlış anlamayın hemen.Evet bir rüya gördüm.Ama rüyamın gerçek olmasıymış sonuç.Ne enteresan.


Bir adet şarkı:http://fizy.com/s/1agwk1