Bir şey yazmalı,
Nefes alamamak.Boğazına sarılan ele dönüşmüş iç ses.Sağ gözüm ilk damlıyor.Sonra sırayla.Aksatmadan.Saatlerce ağladım.Hiç farkında olmadan bile.Arkamı döndüğümde yanımda olan insanlar varmış.Umut.Yüce aşağılık duygu.Onların suratları.Dokunuşları.Bazen bazılarının varlığı insanın içinde ışıklar açtırıyor.
Kötü zamanlar geçirdim.Uzun bir zamanı kötü geçirdim.Bugün yine geçmişi özledim ve bugün yine ne olacağını bilemedim.Ama ehlileşmiş bir ruhla düşündüm bunları belki bu yüzden zararsızdı.
Senkronize yaptığım işlerimi yapmıştım.Mutlu gelmiştim belki.Bilmiyorum.Meğer içimde sürekli taşmayı bekleyen bir şeyler biriktirmişim bunca zaman.Ben yine en çok zararı kendime vermişim.Şimdi düşününce ortada hiçbir şey yokmuş.Ama benim içimde biriken bir sürü şey varmış.Domino taşları gibi işte.En küçük darbe ve gösteri.Aynı o hesap oldu her şey.Ne yapacağımı bilemeyip kararsızlık içime büzüldüm,büzüldüm ve güm! Kriz geçirmeyeli uzun zaman oluyor.Ama o an diğerleri kadar ağır olmadığını anlamıştım.Kısa süreceğini biliyordum.İnsanlara rahatsızlık vermemeye çalışıyordum.Ellerime tırnaklarımı geçirdiğimi anımsıyorum.Bunları utanarak yazıyorum.Kendime verdiğim sözü tutmalıyım.
Bütün geceyi düşünerek düşünemeyerek geçirdim.Klimaya takılmış cdler asla aynı anda dönmedi.Aylak adam asla normal olmadı.Ahmet Erhan asla şiir yazamayacak.Bir daha asla eskisi gibi olamayacağım.
Hayat garip.Uykuyla uyanıklık arasında asırlar çekiyor.Neden aramayı bırakmışım.Ama sonuç konusunda hala ısrarcıyım.Belki...Belki paylaşmam gereken bir şey var ve.Neyse işte.İç sesimde yalnızım,ama varlıkta yanımda birileri varmış.En önemli şey tabii ki dozajında yalnızlık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Iron and Wine dinleyin bence