16 Ekim 2013 Çarşamba

16.10.2013

Yalnızlığımın bir adı olsa mutlu olacağım.Büyük bir boşlukta en azından sesleneceğim bir isim olacak.Bu bile büyük bir şey.İçim o kadar boş ki sanki ciğerlerim,midem,kalbim,soluk borum hiçbir şey yok.Hep böyle olmuşum gibi,böyle doğmuşum gibi.Anlam veremiyorum,ama anlamını aramakta işime gelmiyor.
 Şöyle bir durum belki de bu büyük ev ablukada'nın da dediği gibi "mutsuzum ama keyfim yerinde".Zaten şu hayatta en sevdiğim cümlelerden biridir bu.İlki de yine bir şarkı sözü olan,ya bundan size ne! İşte her neyse bazen yalnızlıktan kendimi kusarken o anlarda kendime sarılıyorum resmen ve böyle çok mutlusun diyorum.Tabii ki mutluluk değil bu ama keyifli işte.
 Hayatımda biri olsa itin götüne sokucam bunu da öyle bir biliyorum ki anlatamam.Ama biri yok diye de bir boşluk oluyor.Ne bileyim ya birini merak etmek istiyorum ya da birinin suratına bakınca böyle içim bi kıpırdasın istiyorum ama sonra kafamda hep aynı sahneler canlanıyor.BOOOM! KORKU FİLMİ.
 Zaten biriyle uğraşamamayı geçtim,kendime göre bir varlık olduğuna pek ikna olmuş değilim.En azından mantıklı değil.Kendim gibi varlığı geçtim bana kim katlanır amına koyayım.Dünyanın en estirikli kafasına sahibim,çok aksiyim,huysuzum ve sinirliyim.Bunları yazarken kendimden nefret ettim.Güzel.Neyse işte böyle bir işte.Bok mu vardı bunları yazdım bilmiyorum ama anlatmak istedim.Hep aynı olan sıkıcı,gerizekalı konuşmalardan sıkıldım.Tatmin edici gelmiyor en azından bana.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Iron and Wine dinleyin bence