Her gün gördüğünüz manzaraya bir de aynadan bakın bakalım? Aynı geliyor mu? Hayır. Her şey tam tersi. İlk defa görüyormuş gibi. Bir sürü hissiyat yok. Yenisi var. Alışkanlıkları alaşağı ediyor gibi. Merak uyandırıcı ama korkutucu.
En büyük problemimiz bu belki de hep aynı açıdayız. Hep aynı şeyi görüyoruz ve farklı sonuçlar bekliyoruz. Aynayı tutan birisi olursa da eline vurup kovuyoruz. Düşman belliyoruz. Konuşmuyoruz. Düşünmüyoruz. Savunduğumuz her şeyin altının bomboş olduğunu biliyoruz bir anlamda. Bu farkındalık bizi değişimden uzak tutuyor. Çünkü bildiğimiz bütün evren yıkıldığında geriye sadece biz kalacağız. Tek başımıza. Yalnız. Bundan korkuyoruz tam olarak.
Tartışamıyoruz. Öğrenemiyoruz ve bizim korkularımızı kullanmayı bilen kurnazlar her zaman bizden üstte yer alıyor. Bizim hayatımızı şekillendiriyor ve biz buna sadece dur yapma diyebiliyoruz. Çünkü aynı noktaya varıyoruz. Korkuyoruz. Kazanmaktan da, değişmekten de.
Beynimin içinden geçen her şeyi konuşabileceğim biri olsa keşke ve saatlerce tartışabilsek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Iron and Wine dinleyin bence