21.01.2014-22.03.2014

Öğrenmek için yaşamak gerekiyor.Büyümek içinde öğrenmek.20'li yaşlara dair bir şey var üzerimde.Farkındayım,bugüne kadar beni büyüttüğünü düşündüğüm olayları ben büyütmüşüm.Çok şey yaşadım.Kaldıramadığım çok şey.Ama hiçbir şey olmamış gibi hep ayağa kalktım.Aldığım yaralar çok ağır,çok derin olsa da ilerlemem gerektiğini anladım.Zamana bakınca insan her şeyin anlamsızlığını görüyor.Beraber güldüğün insanların yan masalara kaydığını, annenin yaşlandığını, her gün bir diğer günün telaşını taşıdığını.Artık büyümek gece geç saatlerde eve dönebilmek değil.Büyümek geleceğin kaygısını göğsünde taşıdığını anlamak.

 Ömrün belki başlangıcında boşa geçen zamanlara ah ediyor insan.Bütün yollar eski hatalara çıkmaya meyilli sanki.Her hatadan payımı alıyorum.Ama durmamam gerektiğinin farkında daha çok düşünüyorum.Kelimelerim bile olgunluğun suyuna batırılmışken iyiyle kötünün mukayesesi daha bir telaşlı oluyor.

 Yetmezmiş gibi birde acılı ülkemin alacakaranlığı sarıyor her şeyi.Çocuklar beyhude ölüyor.Nefret söylemleri ve eylemleri kanımı donduruyor. 

 Belki... Belki bir gün güneş en güzel yerinden doğar.Hepimiz nefretlerimizi atarız belki.Belki iyileşir yaralarımız ve içimiz soğur.Belli mi olur belki de bir sabah mavi gökyüzüne uyanırız.