Uzun zamandır hiçbir şey yazmıyorum.Yazacak nedenim kalmadığından değil tabii ki.Yazacak mecalim kalmadı sanırım.Ne zaman böyle şeyler söylesem iç sesimdeki piyanist şantör direk olarak toygar ışıklı denilen herifin (sanırım kendisi kel) ben hayatın yorgunuyum şarkısına başlıyor.Şarkısının da sadece ben hayatın yorgunuyum kısmını biliyorum.O kadar müthiş işte.
Antidepresanıma 2 yıl arayla tekrar başladım.Dengesiz tavırlarımı düzene sokuyor en azından.Dışarıdan göründüğünden fazlasıyla kötüyüm.Kontrol altında tutmasam sonuçlarını tahmin bile edemeyeceğim şeyler yapacağım.
Ygs bitti.Artık bunu gönül rahatlığıyla söyleyebilirim.Beklediğim olmadı yani bir arkadaşımın deyimiyle bir şeylere yan bastık.Yine söyleyemedim neyse işte.Saçlarım uzamıyor.Toza alerjim varmış.Yapmam gereken bir sürü iş var.Ama yapmak istemiyorum.
Etrafımdaki insanlara ne kadarda kayıtsız olduğumu görüyorum.Hiçbir şeye adapte değilim ve bir süre bu böyle devam edecek gibi.Neyse işte.Uykum götümden akıyor.Yatıyorum ben.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Iron and Wine dinleyin bence